Sąsiad miał jabłka. Dużo jabłek. Ekologicznych, nie pryskanych. Szkoda takich jabłek. No więc wymyśliłam, że uratować jabłka przed śmiercią na kompoście mogę w jedyny sposób. Trzeba jabłka wysuszyć.
Zaczęłam szukać po internecie informacji jak zrobić suszarnię do owoców. I tak natrafiłam na blog "Przez rok nie kupię jedzenia". Lektura bloga uświadomiła mi, że nie trzeba się zarobić na śmierć, żeby mieć jakiś pożytek z działki.
Na marginesie, moje tegoroczne uprawy poszły na marne. Pomidory zjadła zaraza, dynie kwitły ale nie owocowały, wszystko zarosło trawą do pasa. W desperacji rzuciłam się do jesiennego kopania. I tak szybko jak się za to zabrałam, tak szybko zrezygnowałam. Idzie się po prostu zamordować.
I wtedy odkryłam permakulturę.
Ideologia jest głębsza, ale mnie najbardziej wzruszył brak konieczności ciągłego przekopywania ziemi.
W skrócie ziemię należy wyłożyć kartonami i przysypać trawą, słomą lub kto co ma. Kartony zagłuszą chwasty, Pod kartonami i trawą powstanie nowe życie. Przez zimę wszystko zgnije i zamieni się w humus, ziemię spulchnią dżdżownice i można siać.
To jest piękne i z tego, co piszą inni uprawiający ziemię w ten sposób, chyba się sprawdza.
Zgodnie z ideologią wywlekłam wszystkie kartony przeznaczone na makulaturę , wyłożyłam nimi rejon upraw, przysypałam skoszoną trawą i liśćmi. Jak kartonów zabrakło przysypałam ziemię samą trawą. I czekam do wiosny. Sąsiad od jabłek patrzy na mnie jak na wariata, ale nic się nie odzywa.
Po głębszym zastanowieniu się, doszłam do wniosku, że permakultura i blog "Przez rok nie kupię jedzenia" wpisuje się doskonale w ideologię minimalistyczną. Pozostaje mi jeszcze sprawić sobie żywą kosiarkę i kurzy traktor i mogę leżeć bykiem :)
