Nie narzekam, dostosowuję się

Wszystkie gatunki zwierząt i roślin przetrwały na ziemi tysiące lat, dzięki temu, że potrafiły się dostosować.

Jest to prawda oczywista, ale chyba nie dla wszystkich.

Mam w pracy koleżankę. Mieszka w 70-metrowym mieszkaniu, prawie w centrum miasta. Jeszcze do niedawna utrzymywała się z emerytury babci, emerytury dziadka, pensji dziadka (bo dziadek pracował), pensji własnej. Dysponowała kwotą ok 7-8 tys zł miesięcznie na 5 osób ( było jeszcze dwoje dzieci)
Nie mogłam patrzeć jak wyrzuca pieniądze w błoto. Codziennie przynosiła mi (albo stawiała pod śmietnikiem) reklamówkę chleba. Tam się wczorajszego chleba nie jadło.

Dziś żyje z jednej pensji, jak na dzisiejsze standardy i ceny - niewielkiej. Sama, bo dzieci się wyprowadziły a rodzice zmarli. I dalej stawia pod śmietnikiem reklamówkę z chlebem.
Spłata kredytów, mieszkania, prądu, gazu pochłania jej 90% pensji.

Pracuję nad nią już od dłuższego czasu. Tłumaczę gdzie można szukać oszczędności. Ale ona nie chce oszczędzać. Ma pretensje do całego świata o wysokość zarobków i o to, że po 20 latach pracy nie stać jej na życie na odpowiednim poziomie. Zatruwa nam i sobie życie ciągłym narzekaniem, a nie robi nic, żeby się dostosować.
Nie wiem co to jest ten "odpowiedni poziom". Może chodzi o to, żeby tę reklamówkę z chlebem pod śmietnikiem stawiać dalej.

Ja też żyję z jednej pensji, od lat zresztą. Jej wysokość kształtowała się różnie. Raz było lepiej raz gorzej.
Teraz jest gorzej, ale to nie jest powód, żeby wpadać w depresję.Wprowadziłam w swoim życiu oszczędności i cały czas myślę co by tu jeszcze zrobić, żeby wydawać mniej, a żyć na poziomie nie gorszym niż dotychczas.
Mój poziom życia wygląda następująco: dużo z konieczności i dla wygody jeżdżę samochodem, mieszkam we własnym domu - wydaję na prąd i opał, wyjeżdżam pod namiot nad polskie morze na wakacje, gotuję w domu, jem rzeczy proste i nieprzetworzone, uprawiam ogródek, mam parę drzew owocowych, robię przetwory. Mam hobby - posiadam psy i koty, nie rasowe zresztą, więc generują tylko wydatki. I nie narzekam. Sprawia mi to wręcz przyjemność.

Co chciałabym robić, ale mnie nie stać. Chciałabym wykończyć dom, zrobić podjazd, drogę  wyłożyć płytami, żeby w zimie dało się podjechać. Chciałabym wyjeżdżać za granicę pod namiot.
W przyszłości chciałabym kupić kampera i  go utrzymać.

Czy to wiele? Nie wiem. Każdy musi sobie odpowiedzieć sam, jaki jest jego poziom życia i z czego może zrezygnować bez jego pogorszenia.
A przede wszystkim zastanowić się czy pewne rzeczy naprawdę są mu potrzebne a pewne wydatki konieczne. I nie narzekać. Nie zatruwać siebie i innych. Dostosować się. Bo to jest warunek przetrwania.